Chapters Dialogue/Insights/Fundraising and funds dissemination/nl

Fondsenwerving en verspreiding van fondsen Elk interview leidde vroeg of laat naar het onderwerp geld. All the unanswered questions inevitably lead to the next topic, which came up sooner or later in most interviews: money. De beweging wordt volledig gefinancierd door donaties en zamelt donaties in over de hele wereld. Gedoneerd geld moet op een verantwoorde manier worden gebruikt en een deel van het geld wordt verspreid over alle delen van de wereld. De gemiddelde donatie is ongeveer 15 USD en miljoenen mensen doneren elk jaar aan het Wikimedia-doel. Het grootste deel van het geld wordt ingezameld tijdens de jaarlijkse fondsenwervingscampagnes, met behulp van banners overal op de Wikimedia-projecten. In 2010 waren samen met de WMF, 12 verenigingen bezig met "betalingsverwerking", waarbij ze aan het einde van het jaar hun eigen fondsenwervingscampagne deden. De Haifa brief Op Wikimania in Haifa in 2011 heeft de Raad van Bestuur aangekondigd hun beslissing aan om deze fondsenwervingsstrategie te herzien en "de fondsenwerving weg te nemen" van verschillende verenigingen. Als gevolg van die beslissing en een lang en verhit debat, werd het Fondsenbestedingscommissie (FDC) opgericht en met verenigingen in Duitsland, Frankrijk, Zwitserland en het Verenigd Koninkrijk konden vier verenigingen hun fondsenwervingsovereenkomst verlengen. Niet alle verenigingen waren blij met deze nieuwe regeling. De manier waarop de "Haifa-beslissing" werd gecommuniceerd, had een enorme impact op de relatie tussen de WMF en de verenigingen. Verenigingen kregen niet de kans om commentaar te geven op de "Haifa-brief" voorafgaand aan de publicatie en dit voedde de reputatie dat de beslissingen van het WMF-bestuur uit de lucht komen vallen en onvoorspelbaar zijn. Het liet veel verenigingen verlamd, onzeker en bang achter voor wat er daarna zou kunnen komen. De term "Haifa-trauma" werd vaak gebruikt in de interviews. "Ze hebben onze autonomie afgenomen!", beweren leden van voormalige betalingsverwerkende verenigingen. De verwerking van betalingen creëerde het gevoel verantwoordelijk te zijn voor het omgaan met geld, het nemen van beslissingen en het dragen van verantwoordelijkheid. Bovendien bracht autonome fondsenwerving verschillende voordelen met zich mee: Verenigingen konden gebruik maken van giften of andere financiële voordelen; ze kunnen aandacht trekken via donatiecampagnes; Ze stonden in direct contact met hun donateurs en ze konden nieuwe leden of redacteuren aantrekken via hun donateurscontactbase. Met de nieuwe verordening, zo beweerden sommige verenigingen, verdween deze "buzz". Hoewel de WMF en FDC proberen de nieuwe regelgeving te communiceren als een waardevol leermiddel, zijn deze inspanningen slechts zelden geslaagd. De actie heeft een diepe wond achtergelaten en er zal veel moeite nodig zijn om het vertrouwen te herstellen. "De verandering (Haifa) was noodzakelijk. Maar toegegeven, het werd op een zeer slechte manier gecommuniceerd. Verenigingen hadden gelijk om zich wanhopig en hulpeloos te voelen."geeft een FDC-lid toe. Fondsenbestedingscommissie In plaats van hun eigen betalingen te verwerken, kunnen de verenigingen zich nu bij het FDC aanmelden om jaarlijkse subsidies te ontvangen. Het doel van het FDC is om te helpen bij het nemen van beslissingen over hoe bewegingsgeld effectief moet worden toegewezen om de missie, visie en strategie van Wikimedia te bereiken. De raad van bestuur heeft in een resolutie besloten de FDC te creëren als een orgaan dat de raad zal adviseren over de wijze waarop de fondsen tussen de verschillende bewegingsgroepen zonder rechten worden verdeeld en verspreid. [...] De FDC zal zich inspannen om een centrum van uitmuntendheid in de beweging te zijn door entiteiten hoogwaardig te houden bij de plannen die zij ontwikkelen en bij de uitvoering van hun plannen. — FDC Framework from Meta Leden van de Commissie voor de verspreiding van middelen en hun ondersteunende contactpersonen en personeel van de Raad van Bestuur (november 2013) De FDC bestaat uit negen vrijwillige leden en wordt ondersteund door WMF-subsidieverstrekkers. Binnen minder dan twee jaar hebben ze processen en regels opgesteld en zijn ze verantwoordelijk voor het verdelen van $6 miljoen aan fondsen per jaar. 15 van de 40 verenigingen hebben in 2013-14 FDC-financiering aangevraagd. Het werk van de FDC krijgt de goedkeuring van sommige verenigingen: "FDC is geweldig. Vroeger was het maar één persoon die besliste waar geld naartoe ging. Nu is het een vrijwilligerscommissie!", "Ze doen fantastisch werk." Toch lijken alle dingen met betrekking tot het onderwerp "geld" vast te zitten in het verleden. Er zijn veel percepties en misvattingen over de verdeling van geld, eerlijkheid, onafhankelijkheid en transparantie. De belangrijkste conflicten zijn: Niet-transparant proces De manier waarop besluiten over subsidies en fondsen worden genomen - hetzij binnen het WMF of door de FDC - is niet voor iedereen begrijpelijk. Hoewel WMF en FDC beweren dat transparantie ongekend is, wordt het daadwerkelijke besluitvormingsproces beschreven als onvoorspelbaar en niet-transparent, als een zwarte doos. Verenigingen: "Ze zeggen gewoon dat ons voorstel onzin is. Maar in plaats daarvan zouden ze ons moeten opleiden. We moeten begrijpen wat we beter kunnen doen" Ze willen beter begrijpen wat voor soort informatie en communicatie de FDC eigenlijk van hen nodig heeft. Ze willen in de loop van de aanvraag advies krijgen voor verbetering en de kans krijgen om de nodige aanpassingen te doen. Op dit moment hebben ze pas de kans om te reageren nadat er beslissingen zijn genomen. De FDC heeft al vastgesteld dat er een grote behoefte is aan begrijpelijkheid in hun besluitvormingsproces. "We moeten verenigingen door ons proces leiden, zodat ze het kunnen begrijpen." Teveel bureaucratie De vereisten voor het ontvangen van fondsen worden door veel verenigingen als zeer bureaucratisch en te ingewikkeld beschouwd. Zij klagen dat de FDC in haar rapporten belachelijk veel details verlangt. Volgens de FDC komen de klachten van aanvragers over de hoge bureaucratie echter niet overeen met de werkelijkheid: bij andere stichtingen en subsidieverstrekkers vergen aanvragen veel meer tijd en middelen en bieden ze geen enkele garantie op succes. Ter vergelijking: het FDC-proces kan zelfs als eenvoudig en onbureaucratisch worden beschouwd. Sommige van de verenigingen die eerder betrokken zijn geweest bij andere subsidieprocessen, zijn het hier eens met het oordeel van de FDC. Toch zorgen de aanvraag- en rapportageverplichtingen zowel op emotioneel als op energetisch vlak voor frustratie. De manier waarop deze nieuwe taken op de to-do-lijsten van verenigingen verschenen, veroorzaakte gedachten als: "We zijn met vreugde begonnen, nu gaat het allemaal om het vervullen van de behoeften van de WMF." Oordelen in plaats van leren Een belangrijk punt van kritiek is het feit dat verenigingen de regels en vereisten die ten grondslag liggen aan de aanbevelingen van het FDC eigenlijk niet kennen. De enige feedback die ze ontvangen, is in de vorm van verlagingen, wat de nieuwe "maatstaf" is geworden als we het hebben over jaarlijkse subsidies: "Ze ontvingen 60%", "Vorig jaar werden we 50% beknot in ons gevraagde budget". FDC is op de hoogte van het probleem en stelt: "We begrijpen dat ze van streek zijn. Ze steken zoveel liefde in een project en dan krijgen ze niet de volledige financiering. Natuurlijk zijn ze boos. Daar moeten we verandering in brengen." Proces als leermiddel Het is duidelijk dat het FDC-proces meer moet worden gericht op een leerdialoog. In elke organisatie zijn leren en geld nauw verbonden en als het goed is ontworpen, kan het proces een waardevol instrument zijn voor alle betrokken partijen. De WMF geeft toe dat de Foundation geen toewijzingsmechanisme kan zijn zonder een ondersteunend mechanisme te zijn. Het is zeer in hun eigen belang om goed opgeleide en professionele begunstigden te hebben. Het subsidieteam legt uit: ""Onze rol is om het werk van verenigingen te faciliteren en te ondersteunen met geld en lessen. We zijn hier om begunstigden te helpen de aanvraag van vereniging waardig te maken. Met subsidies steunen we initiatieven van eigen bodem in plaats van het zelf te doen." De FDC wil dat haar procedures worden beschouwd als een leermiddel. Voor degenen die bereid zijn deze weg in te slaan, biedt het invullen van de applicaties en rapporten een onmisbaar hulpmiddel voor zelfevaluatie, verbetering en ontwikkeling. FDC stelt duidelijk dat "Onze aanbevelingen worden verondersteld te helpen", maar er is nog geen communicatieproces geweest dat deze hulp- en leerreis tot zijn volle potentieel zou hebben bevorderd. Verder is er bij veel mensen het hardnekkige gerucht dat eigenlijk "niemand ooit die saaie rapporten leest". Hoewel mensen van WMF en FDC krachtig verklaarden dat ze die rapporten wel lezen, wordt dit nog steeds anders ervaren. Laten we morgen betere fouten maken Daarnaast omvat een leerproces altijd niet alleen successen en beste aanpakken, maar ook fouten en mislukkingen. Leden van de movement worden aangemoedigd om hun mislukkingen openlijk te melden en te delen wat ze van hun fouten hebben geleerd om te voorkomen dat anderen ze herhalen. Er is echter geen veilige grond voor falen (en het delen van mislukkingen) die geworteld zijn. Gedreven door de angst dat het toegeven van fouten meteen leidt tot kortingen op de financiering, probeert iedereen er op zijn best uit te zien. "Ik zou nooit openlijk over mijn fouten praten" - Waarom? - "Ik weet nooit hoe het bij mij terugkomt!" "Wat als we eruit zien als verliezers? Volgend jaar krijgen we nog grotere bezuinigingen!" Het geheim houden van mislukkingen voedt het gevoel van niet-transparantie en de zwarte doos van de verspreiding van fondsen. Bovendien, wanneer het gaat om het delen van mislukkingen, vragen verschillende verenigingen zich af wanneer en hoe de WMF openlijk zal praten over de dingen waar ze mislukt. "Als ze het niet durven... waarom zouden wij het dan wel doen?". Slechte communicatie Over het algemeen is communicatie een probleem geweest in de relatie tussen de verenigingen en de FDC: er is te weinig interactie; te veel dingen gebeuren achter gesloten deuren en worden pas later gecommuniceerd. FDC-leden benadrukten dat de communicatie moet worden verbeterd. "Mensen worden niet geïnformeerd over ons. We moeten interactiever zijn, het gezicht van FDC zijn. Voor het overige hebben verenigingen alleen contact met het personeel van de FDC en denken ze daarom dat zij de beslissingen nemen over de verdeling van de fondsen." In veel gevallen is het de WMF die de beslissingsbevoegdheid heeft over jaarlijkse subsidies: "WMF beslist of we volgend jaar nog zullen bestaan." In feite is het maar een klein deel van de WMF dat zich bezighoudt met geld, maar het zit diep geworteld in de hoofden van verenigingen dat de WMF een organisatie is die voornamelijk beslist over financieel "leven of dood". Zelfs als de FDC een door de gemeenschap aangestuurd proces is, en de WMF-medewerkers benadrukken dat ze "zelfs niet zijn toegestaan in de vergaderruimte van de FDC", zien veel verenigingen dat de FDC alleen "doet wat WMF-medewerkers hen zeggen". Deze misvatting zorgt voor nog meer irritatie. FDC-medewerkers vragen zich af: "Waarom vallen verenigingen de WMF aan voor de verspreiding van fondsen, als het de FDC en de Raad van Bestuur zijn die daadwerkelijk de beslissingen nemen? Beiden bestaan uit hun groepsgenoten! Vallen ze hun eigen mensen aan?" FDC is ook niet blij met deze situatie. Bij het horen van klachten en algemene aanvallen voelt het voor hen alsof het vrijwilligerswerk van de commissie niet zo gewaardeerd wordt als het zou kunnen zijn. Gebrek aan flexibiliteit voor de diversiteit van de aanvragers Aanvragers van jaarlijkse beurzen verschillen in leeftijd, ervaring, gevraagd geldbedrag, type programmatisch werk etc. Voor sommige kleine verenigingen is de bureaucratie een enorme last geworden in vergelijking met de hoeveelheid geld die ze vragen. Op dit moment is er geen differentiatie in procedures naar gelang van de verschillende affiliaties en sommige van hen hebben nu te maken met "te veel meldingen voor te weinig geld". Sommigen beschouwen de Project- en evenementenbeurzen als een meer geschikte optie voor die verenigingen. Een ander onderwerp van kritiek is de 20%-regel ('guardrails') die een maximale jaarlijkse groei van 20% toestaat in termen van het jaarlijkse budget. Nieuwe verenigingen beweren dat "In de beginfase hebben we wat startkapitaal nodig om op gang te komen. Dit is een groei-onderbreking". De FDC heeft bevestigd dat hun raamwerk de diversiteit nog niet aanpakt. "We zouden de aanvraag- en rapportagevereisten voor jongere verenigingen opnieuw moeten beoordelen" en "Ik zou graag ons kader flexibeler willen maken in termen van proces, sjablonen, interacties en feedback". Aan de andere kant wenst de commissie een meer rigide zelfbeoordeling door aangeslotenen: "Elke bijdrage van elke affiliatie aan de beweging is welkom – u kunt uniek blijven! Maar wees a.u.b. realistisch over uzelf." Visie op het FDC-proces Als we naar de FDC kijken, moet er rekening mee worden gehouden dat het proces vrij jong is en op een unieke en innovatieve manier met zeer grote hoeveelheden geld omgaat. Na de eerste twee jaar evalueerde de FDC-adviesgroep het proces en aanbevelingen voor de verbetering van de toekomst van de FDC in juni 2014. In augustus 2014, zal de uitvoerend directeur van de WMF een aanbeveling doen aan de Raad van Bestuur, met daarin de mogelijke resultaten van het doorgaan zoals het is, het aannemen van wijzigingen of het elimineren ervan. Let op dat de interviews in 2013-14 plaatsvonden, voordat deze aanbevelingen werden gepubliceerd en verbeteringen in het leren en evalueren in de beweging werden geïnitieerd.

Learn more about Role of the Wikimedia Foundation Challenges for Chapters Or go back to Measuring success